Ulica

Ulica

Spaceruję ulicami,

Gdzie niegdyś nie było nic.

Dzień, dwa tylko pusta ulica. 

Nie było tam nic. 

Kiedyś jednak tu,

W tym miejscu,

Krew wylewali Polacy dzielni.

Za naród,

Za ojczyznę.

Miejsce ciche,

Zapomniane. 

Opuszczone.

Niby to ziemia tylko zwykła,

Jednak krwią przesiąknięta,

Ziemia ojczysta.

U krańca jej stoi jeden przetrwały dom 

Z czasów,

Gdy Hitler nękał Polskę.

Jedyny świadek historii.

Podchodzę,

Nikogo nie ma ani tu,

Ani w środku.

Ogród zarośnięty,

Ale okna całe,

Żaden chuligan nie ważył się

Pomnika historii chociażby tknąć.

Patrzę, 

Wśród wysokich traw coś leży.

Podchodzę bliżej,

A tam mała rama

Z kartką w środku. 

Na kartce napisane było

"Ku Czci Zmarłym Wojownikom".


Serce zamarło,
Tysiąc myśli,
A najważniejsza jedna.
Ty.
Ty który mnie opuściłeś.


Lecz...
Teraz już nie żyłeś.
Odszedłeś,
Opuściłeś,
Zostawiłeś.


Teraz i Ty należałeś do grona tych,
Którzy nie żyją.
Bezimiennych wojowników,
Smutnej elity.
Zakurzonej,
Opustoszałej,
Ale pełnej,
Grupy. 


Ulica.
Bez imienia.
Skrywająca smutny los,
Nieznanych zmarłych
Wojowników...


W tym i Ty...